Jadranka Njegovan

Het is een uitdaging voor mij als kunstenaar om te blijven balanceren op een smal gebied tussen abstractie en figuratie. Ik gebruik twee tegenovergestelde wegen om dat te realiseren. Beide wegen hebben toch een aantal gezamenlijke kenmerken: het aantal elementen wordt gereduceerd tot een minimum, zodat de zuiverheid domineert. De afwezigheid van kleur (of haar minimale aanwezigheid) is vanzelfsprekend. Herhaling en ritme, lijn en toon, hard contrast tussen zwart en wit en zachte toonvariaties spelen een belangrijke rol in het beeld. Bij de eerste weg ga ik vanuit een object dat voor mij een betekenis (of dubbelzinnige betekenis) heeft. Dit kan een kiezel, en boom, een spijker of wat dan ook zijn. Daarvan maak ik foto’s of een tekening die op het eerste gezicht heel naturalistisch is. Maar elk herkenbaar onderwerp dat uit zijn context of omgeving gehaald is, krijgt een waarde van abstractie. De tweede weg die ik bewandel gaat vanuit een abstracte compositie van simpele lijnen.

Op deze manier ontstaan meestal mijn litho’s. Die lijnen zijn vrij getekend en doordat ze schaduw krijgen, worden ze draden of takken of “somethings” die op een vlak liggen. De illusie van ruimtelijkheid wordt gecreëerd Een abstracte tekening wordt figuratief.